Zasiłek macierzyński i tacierzyński w Norwegii

Foreldrepenger – zasiłek rodzicielski w Norwegii to świadczenie przysługujące, gdy przynajmniej jeden rodzic pracuje w Norwegii. Ma na celu umożliwienie rodzicom opieki nad nowo narodzonym dzieckiem, przy zachowaniu dotychczas osiąganych dochodów. Sumaryczny okres pobierania zasiłku może wynieść 49 tygodni (100% stawki zasiłku) lub 59 tygodni (80%
stawki).

Jakie warunki należy spełnić, aby uzyskać zasiłek rodzicielski?

Aby być uprawnionym do otrzymywania zasiłku rodzicielskiego w Norwegii należy spełnić
następujące warunki:

• osiągać dochody w Norwegii przez 6 z 10 miesięcy przed rozpoczęciem pobierania
  świadczenia.
• uzyskać dochody, które w przeliczeniu na dochód roczny będą odpowiadały kwocie
  minimum 0,5 stawki G – obecnie jest to 50 676 koron.

Aby ubiegać się o foreldrepenger należy złożyć przygotować następujące dokumenty:

• Akt urodzenia dziecka,
• Karta ciąży,
• Potwierdzenie rejestracji na policji
• Dokumentacja potwierdzająca powrót matki dziecka do pracy lub podjęcie nauki.

Przy wyliczaniu dochodu brane są pod uwagę nie tylko dochody uzyskane w ramach stosunku pracy, lecz także ze świadczeń przyznawanych przez NAV:

• chorobowego (sykepenger),
• ciążowego (svangerskapspenger),
• dla bezrobotnych (dagpenger),
• rehabilitacyjnego (arbeidsavklaringspenger),
• szkoleniowego (opplæringspenger),
• pielęgnacyjnego (pleiepenger).

W jaki sposób wyliczany jest okres zasiłku rodzicielskiego w Norwegii?

Zasiłek foreldrepenger dzieli się na trzy zasadnicze części – zasiłek macierzyński (mødrekvote), zasiłek tacierzyński/ojcowski (fedrekvote) oraz część wspólną, dzieloną pomiędzy obojgiem rodziców (fellesperioden).

Rozpocząć świadczenie należy 3 tygodnie przed planowanym porodem. Wówczas zasiłek przysługuje obligatoryjnie matce, z uwagi na względy medyczne bez względu na to, czy spełnia warunki do przyznania foreldrepenger.

Po porodzie rozpoczyna się okres pobierania przez kobietę zasiłku macierzyńskiego, który w zależności od przyjętej stawki trwa 15 tygodni (100% stawki) lub 19 tygodni (80% stawki), z czego pierwsze 6 tygodni matka ma obowiązek wykorzystać od razu po porodzie. Przez pozostałe 9 lub 13 tygodni może pobierać świadczenie bezzwłocznie lub odłożyć ten przywilej w czasie – maksymalnie do ukończenia przez dziecko 3 roku życia.

Po upłynięciu obowiązkowych 9 tygodni pobierania świadczenia przez matkę, foreldrepenger może zacząć otrzymywać ojciec dziecka. Ma możliwość pobierania zasiłku ojcowskiego przez 15 tygodni (100% stawki) lub 19 tygodni (80% stawki). Po upłynięciu tego czasu, zaczyna się tzw. okres wspólny, podczas którego świadczenie rodzicielskie jest pobierane przez 16 tygodni lub 18 tygodni. Pula tygodni może być dowolnie dzielona pomiędzy rodzicami, pod warunkiem, że oboje uzyskali prawo do zasiłku, a druga osoba pracuje.

Jeżeli jeden rodzic pobiera świadczenie, wówczas drugi powinien pracować co najmniej w wymiarze 75% pełnego etatu – w przypadku niższego wymiaru kwota zasiłku zostanie proporcjonalnie zmniejszona. Świadczenie będzie mogło być również wypłacane w pełnej wysokości, jeżeli niepracujący rodzic podejmuje naukę w trybie dziennym lub z powodów zdrowotnych jest niezdolny do opieki nad dzieckiem.

Tylko jeden z rodziców uprawniony do zasiłku foreldrepenger

Jeżeli jedynie matka uzyskała prawo do pobierania świadczenia rodzicielskiego, może wówczas samodzielnie pobierać zasiłek w pełnym okresie. Jeśli natomiast uprawniony do zasiłku jest tylko ojciec, ma wtedy prawo do otrzymywania zasiłku ojcowskiego maksymalnie przez 40 tygodni lub 50 tygodni. Okres pobierania świadczenia przez ojca rozpoczyna się najwcześniej po upływie 6 tygodni od porodu.